Το έργο “when our tears ricochet – Elodie’s melancholy” φέρει σαφείς επιρροές από την τέχνη της Αναγέννησης, υιοθετώντας μια αίσθηση ρεαλισμού και λεπτομέρειας στα πρόσωπα και τα ενδύματα. Ταυτόχρονα, η προσωπική πινελιά προσδίδει μια μοντέρνα ματιά αλλά και πιο εσωτερική στα συναισθήματα των χαρακτήρων.
Ο τίτλος προϊδεάζει για ένα λυπητερό έργο, με τα “ricochet” δάκρυα να υποδηλώνουν μια έντονη συναισθηματική φόρτιση και μια ανταλλαγή πόνου. Η εικόνα επιβεβαιώνει το θλιβερό σκηνικό, με την Elodie να δακρύζει και τον Ansel να εμφανίζεται βυθισμένος στις σκέψεις του.
Η μικρή ιστορία που κρύβεται πίσω από το έργο αγγίζει το θέμα του χωρισμού. Ο Ansel, ζητώντας χρόνο να μείνει μόνος ,αφήνει την Elodie να βασανίζεται από σκέψεις και αβάσιμες ενοχές. Τα δάκρυα και των δύο μαρτυρούν τον πόνο που βιώνουν, καθώς η έλλειψη επικοινωνίας και η έλλειψη ειλικρίνειας τροφοδοτούν την θλίψη.
Συνολικά, το έργο “when our tears ricochet – Elodie’s melancholy” αποτελεί μια δυνατή απεικόνιση του συναισθηματικού κόστους ενός χωρισμού. Η αριστοτεχνική χρήση της τεχνικής και η εστίαση στα πρόσωπα και τις εκφράσεις προσδίδουν στο έργο μια ρεαλιστική και συναισθηματική δύναμη.
Η χρήση της λέξης “ricochet” για τα δάκρυα είναι ιδιαίτερα εύστοχη, καθώς υποδηλώνει μια αντανακλαστική αντίδραση στον πόνο και μια αίσθηση αδιέξοδου.
Η λεπτομερής απεικόνιση των κοσμημάτων και των ενδυμάτων φέρνει στο νου την τέχνη της Αναγέννησης, ενώ παράλληλα προσδίδει μια αίσθηση πολυτέλειας και κομψότητας.
Η απουσία λεκτικής επικοινωνίας μεταξύ των δύο χαρακτήρων εντείνει την αίσθηση του δράματος και της απομόνωσης.
Έργο της μαθήτριας Μαρίας Πέττα για το φεστιβάλ ψηφιακής δημιουργίας.
